ម្នាក់ឯង (រឿងខ្លីបែបអប់រំ)
- June 17th, 2021
“សួស្តីរដូវរងា! តើអ្នកសុខទុក្ខយ៉ាងណាដែរ?”
វាជាសំណួរដែលខ្ញុំឧទានសួរក្នុងចិត្ត នៅព្រឹកព្រហាមថ្ងៃថ្មីនៃរដូវរងាដែលទើបចូលមកដល់ ខណៈដែលខ្ញុំក៏ទើបតែរកឃើញជីវិតថ្មីពិតប្រាកដរបស់ខ្លួនឃើញដែរ។ ខ្យល់ត្រជាក់បក់មកត្រសៀកៗប៉ះកាយខ្ញុំ ទន្ទឹមនឹងរឿងរ៉ាវសៅហ្មងទើបនឹងរសាត់ផុតទៅថ្មីៗ។ ពន្លឺនៃជីវិតថ្មីរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែបញ្ចេញរស្មីភ្លឺចិញ្ចែញចិញ្ចាចស្រស់ស្អាតយ៉ាងខ្លាំង។ គ្រប់យ៉ាងហាក់បីដូចជាថ្មីសន្លាងបន្ទាប់ពីខ្ញុំរកខ្លួនឯងឃើញ។ ខ្ញុំស្រស់ស្រាយជាងមុន រីករាយជាងមុន ហើយគួបផ្សំនឹងអាកាសធាតុដ៏ត្រជាក់ល្ហឹមទៀតនោះ ធ្វើឱ្យអារម្មណ៍ខ្ញុំកាន់តែស្រស់ស្រាយបន្ថែមទៀត។ ដៃទាំងពីររបស់ខ្ញុំ កាន់ក្តោបកែវកាហ្វេក្តៅយ៉ាងណែន រួមទាំងស្រង់ក្លិនកាហ្វេយ៉ាងឈ្ងុយប្រហើរ ត្រចៀកទាំងសងខាងរបស់ខ្ញុំ ពោរពេញទៅដោយតន្រ្តីបែបស្រាលៗ ដែលច្រៀងរៀបរាប់អំពីដំណើរកម្សាន្តបែបធម្មជាតិយ៉ាងស្រទន់ ឯអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ក៏កំពុងលង់ជាមួយទេសភាពថ្ងៃរះ ដែលកំពុងតែអណ្តែតឡើងម្ដងបន្តិចៗពីចុងម្ខាងនៃជើងមេឃ ជ្រែកតាមប្រលោះឈើ បង្ហាញភ័ក្ត្រយ៉ាងសោភាឱ្យខ្ញុំគយគន់តាមមាត់បង្អួចរថភ្លើង ដែលកំពុងតែលូនកាត់ព្រៃព្រឹក្សាឆ្ពោះទៅរកគោលដៅ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បានគិតក្នុងចិត្តថា ៖
“រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំបានចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ជាមួយនឹងរឿងស្នេហាមែនទែន! ពេលនេះ ទើបខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវការអ្វីឱ្យប្រាកដ… ហើយខ្ញុំអរគុណអតីតកាល ដែលជំរុញឱ្យខ្ញុំមានថ្ងៃនេះ! ហើយថ្ងៃនេះ គឺជាថ្ងៃដែលខ្ញុំនឹងធ្វើដំណើរទៅលាអតីតកាល ដើម្បីបច្ចុប្បន្នកាល…”
ដំណើរកម្សាន្តរបស់ខ្ញុំពេលនេះ គឺបានមកដល់ទីរួមខេត្តកំពតហើយ។
សួស្តីមនុស្សអតីតទាំងអស់របស់ខ្ញុំ តើពេលនេះអ្នកទាំងអស់គ្នាមាននឹកខ្ញុំដែរឬទេ? ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា… ពេលនេះ ខ្ញុំពិតជានឹកអ្នកណាស់! ហើយក៏មិនដែលគិតថាចង់បំភ្លេចដែរ… ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាអាណិតខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំណាស់ វាមិនអាចផ្ទុកនូវរឿងអតីតកាលដែលមិនល្អទាំងអស់នោះបានទេ! ចំណែកឯបេះដូង ក៏ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំមើលវា ត្រូវឈឺចាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃបានដែរ… សូម្បីតែពេលនេះ ក៏វានៅតែចងចាំ! នៅតែនឹក! នៅតែហៅឈ្មោះរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាផងដែរ…
ទីកន្លែងដែលដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំខ្លាំងជាងគេនោះ គឺឧទ្យានជាតិព្រះមុនីវង្សបូកគោ ជាទីកន្លែងដំបូង ដែលខ្ញុំតែងប៉ងចង់ទៅ និងបានឡើងជាលើកទី១ក្នុងឆាកជីវិត ជាមួយសង្សារក្រោយគេបង្អស់របស់ខ្ញុំ… ខ្ញុំចាំបានថា ពេលនោះពួកយើង បានឡើងទៅដល់ថ្មឡូយនៅលើកំពូលភ្នំបូកគោ អាកាសធាតុដ៏សែនត្រជាក់ លាយឡំនឹងខ្យល់ធ្លាក់មកត្រសៀក រួមទាំងអាប់ដ៏សែនខ្មួលខ្មាញ់។
ថ្ងៃនេះ ឆ្នាំមុន….
វិសាល មិត្តប្រុសសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំ ឧទានមកកាន់ខ្ញុំ ទាំងទឹកមុខញញឹមស្រស់ថា ៖
“ចន្ទ្រា! តើអូនសប្បាយចិត្តអត់?… ទីបំផុត បងបាននាំអូនមកកាន់កន្លែងដែលអូនប្រាថ្នាហើយ?”
ខ្ញុំតបទៅសង្សារបណ្ដូលចិត្តខ្ញុំវិញ ទាំងញញឹមពេញចិត្តថា ៖
“អរគុណបងសម្លាញ់! អូនពិតជាសប្បាយរីករាយចិត្តណាស់! លើសពីនេះ អូនពិតជាអរគុណដល់ពេលវេលាណាស់ ដែលបណ្ដាលឱ្យអូនបានស្គាល់បង… និងអរគុណបងដែលស្រឡាញ់អូន ទាំងមិនខ្វល់ពីអតីតកាលរបស់អូន!”
ភ្លាមនោះ វិសាល គាត់ក៏បានឱបខ្ញុំយ៉ាងណែន! ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានសេចក្តីសុខក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង! រំភើបនឹងសេចក្តីស្នេហានៃយើងយ៉ាងខ្លាំង ដោយកន្លងមកខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះឡើយ។ ពេលនោះ គាត់បានទាញដៃខ្ញុំថ្នមៗ យកមកដាក់លើដៃរបស់គាត់ រួចក៏ថតរូបដៃយើងទាំងពីរ ដើម្បីទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ ជាមួយនឹងពាក្យសន្យានឹងខ្ញុំថា ៖
“បងនឹងស្រលាញ់អូនរហូត! អរគុណម៉ាយហាតដែលអូនបានចូលក្នុងឆាកជីវិតរបស់បង! បងនឹងគ្មានថ្ងៃចាកចេញពីអូននោះទេ ដរាបណាទាល់តែបេះដូងបងឈប់ដើរ…”
នឹកដល់ត្រង់ចំណុចនេះ ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏ហូរស្រក់ចុះមកតក់ៗទាំងដែលខ្ញុំខំទប់មិនឱ្យស្រក់ហូរយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រោះខ្ញុំស្ដាយនូវអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗកន្លងមកដែលមានជាមួយគាត់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏ឧទានឡើងទាំងភ្នែករលីងរលោងសម្លឹងទៅជើងមេឃដ៏ឆ្ងាយសែនឆ្ងាយពីកំពូលភ្នំនោះថា ៖
“បងសម្លាញ់! តើបងដឹងទេ ថ្ងៃនេះ ឆ្នាំនេះ អូនបានមកទីនេះជាលើកទី២ម្តងទៀត… តែចំពោះអារម្មណ៍របស់អូនពេលនេះ មិនខុសពីឆ្នាំមុនដែរ! គឺសំឡេងបេះដូងរបស់អូន វាចាប់ផ្តើមលោតពុះកញ្ជ្រោលដូចមុន… តែអ្វីដែលខុសពីមុន វាជាការពុះកញ្ជ្រោលដង្ហោយស្រែកហៅឈ្មោះបង ដែលគ្មានថ្ងៃវិលត្រឡប់មករកអូនវិញជារៀងរហូត…” ឧទានត្រឹមនេះ ទឹកភ្នែកខ្ញុំកាន់តែហូរស្រក់ខ្លាំងឡើង ប៉ុន្ដែទឹកភ្នែកខ្ញុំដែលហូរស្រក់ចុះមកខ្លាំងពេលនេះ មិនមែនព្រោះតែស្ដាយស្រណោះរូបគាត់នោះទេ តែជាទឹកភ្នែកនៃសេចក្ដីរំភើប! គឺរំភើបនឹងខ្លួនឯង ដែលនៅទីបំផុត ខ្ញុំអាចឈរនៅទីកន្លែងចាស់មួយនេះបាន ដោយគ្មានវត្តមានរូបគាត់។ ខ្ញុំបន្តឧទានក្នុងចិត្តទាំងកម្សត់ក្ដុកក្ដួលទៀតថា “អរគុណបងសម្លាញ់! ចាប់ពីពេលនេះទៅ អូនសុំដោះលែងភាពឈឺចាប់ និងពាក្យសន្យាទាំងអស់ ទៅតាមពពកដ៏ខ្មួលខ្មាញ់នេះហើយ… សូមឱ្យរឿងទាំងឡាយរសាត់ឆ្ងាយទៅចុះ! តែអូនក៏សូមអរគុណបងផងដែរ ចំពោះរឿងល្អៗកន្លងមក ដែលបងបានលះបង់ចំពោះអូន… បើទោះជាពេលនេះវាសល់ត្រឹមតែស្លាកស្នាមអតីតក៏ដោយចុះ!”
នៅថ្ងៃដដែល ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅភូមិរីសតមួយកន្លែងនៅជាប់ជើងភ្នំបូកគោ ដែលជាទីកន្លែងពោរពេញទៅដោយអនុស្សាវរីយ៏ជាច្រើន។ និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅ ភូមិរីសតមួយនោះ សុទ្ធតែមានប្រវត្តិដ៏ជូរចត់ជាច្រើនជាមួយសង្សារចាស់ចំនួន៣នាក់ផ្សេងទៀតរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំគិតថាខ្លួនឯងរៀងអាត្មានិយមបន្តិច នៅពេលដែលខ្ញុំនឹកអ្នកចាស់ម្តងៗ ខ្ញុំតែងតែនាំអ្នកថ្មីមកជាមួយ ដើម្បីបន្លប់អារម្មណ៏ឈឺចាប់! សំនួរដដែលៗកំពុងចោទសួរខ្ញុំនៅពេលនេះគឺ ហេតុអីបានជាខ្ញុំត្រូវមកទីនេះជាមួយសង្សារថ្មី ទាំងដែលកន្លែងនេះធ្លាប់មកជាមួយអ្នកចាស់? គ្រប់យ៉ាង គឺខ្ញុំខ្លាចភាពឯកោ ពិតជាមិនហ៊ានប្រឈមនឹងចិត្តឈឺចាប់មួយនោះបានទេ។ តែពេលនេះ ខ្ញុំបានមកដល់ខាងមុខទីតាំងភូមិរីសតហើយ។ ពុទ្ធោ! សូម្បីតែបងប្រុសថៅកែ ភូមិរីសត ក៏នៅចាំមុខខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំក៏សម្ដែងការគួរសមទៅកាន់គាត់ ៖
“ជម្រាបសួរបង! យប់នេះនៅមានសល់បន្ទប់ទេ?
គាត់ក៏តបថា ៖
“បាទមាន! ហើយចុះប្អូនសុខសប្បាយទេហ្អី? ដូចខានឃើញមកទីនេះជាងមួយឆ្នាំហើយនៀក (គាត់សើចញឹមៗ រួចបន្ត) ប្អូនមកលើកនេះ ឃើញដូចប្លែកជាងមុន!”
ពិតមែនហើយ! គាត់និយាយត្រូវ ខ្ញុំមកលើកនេះ គឺពិតជាប្លែកមែន! គឺប្លែកទាំងអារម្មណ៍ ប្លែកទាំងបរិយាកាស។ ភ្លាមៗនោះ! ខ្ញុំក៏បានបោះជំហានមួយៗ ដើរសំដៅចូលទៅក្នុងភូមិរីសត គ្រប់យ៉ាងគឺវាបានផ្ទុយស្រឡះ ពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរំពឹងទុក គឺត្រូវបានរលាយក្លាយជាផេះផង់។ ខ្ញុំដើរបណ្តើរ ក៏បានសំណេះសំណាលជាមួយគាត់បណ្តើរទៀតថា ៖
“បង! ទីតាំងកន្លែងសម្រាប់ទទួលភ្ញៀវនេះ បងធ្វើយូរហើយនៅ?”
“បាទ! បងធ្វើបានជិត១ឆ្នាំហើយ ដោយសារកន្លែងចាស់នៅខាងក្រោយនោះ វាស្តុកពេក ហើយសល់ដីទំនេរច្រើន រួចក៏គិតថា គួរតែប្តូរមកទីតាំងខាងមុខ… ហើយដីនៅខាងក្រោយនោះ គឺត្រូវផ្លាស់ប្តូរទាំងអស់តែម្ដង…”
“ចុះបងរុះរើទីតាំងចុះឡើងៗអ៊ីចឹង បងអត់ស្តាយទេហ្អក?” ខ្ញុំសួរគាត់បន្ត។
“បាទ! អ្នកណាមិនស្តាយនោះ!” គាត់តប “តែឱ្យធ្វើមិច! ជាធម្មតាទេ របស់អ្វីក៏ដោយ បើមិនមានការផ្លាស់ប្តូរខ្លះទេ គឺវាមានតែភាពដដែលៗប៉ុណ្ណោះ! ណាមួយភ្ញៀវដែលមកទីនេះ គឺគេចង់បានកន្លែងស្នាក់នៅល្អ បរិយាកាសប្លែកភ្នែក… ចំណែកឯបន្ទប់ស្នាក់នៅខាងក្នុងរីសត នៅមានបន្ទប់ខ្លះរក្សាទុក នឹងខ្លះទៀតត្រូវរុះចេញហើយសង់ថ្មី…”
“បង! ចុះចំណែកបន្ទប់ខ្ញុំស្នាក់នៅយប់នេះ បន្ទប់ណាវិញបង?”
“បាទ! គឺនៅសល់តែបន្ទប់មួយទេបាទ គឺនៅបន្ទប់ដដែលហ្នឹងហើយ!”
“បន្ទប់ដដែល?” ខ្ញុំលាន់មាត់ទាំងងឿងឆ្ងល់ “បងចង់មានន័យថា បន្ទប់កញ្ចក់?”
អូ! ព្រះអើយ… នេះព្រហ្មលិខិតហាក់ដូចជាលេងសើចនឹងខ្ញុំពេកហើយទេដឹង! (ខ្ញុំឧទានក្នុងចិត្តទាំងញញឹម) សំណាងវិញចេះនៅសល់បន្ទប់ចាស់មួយទុកគ្រាន់រំលឹកដែរ។ ពិតជាមិនគួរឱ្យជឿមែន… ដៃជើងរបស់ខ្ញុំទាំងទ្វេចាប់ផ្តើមញ័រទទ្រើករំជួលអស់ប្រាណ ស្ទើរតែបោះជំហានឡើងកាំជណ្តើរមិនចង់រួច… ឯកែវភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំវិញ ហាក់ដូចជាកំពុង រំលឹកនូវរឿងរ៉ាវទាំងអស់ដែលធ្លាប់បានកើតឡើងនៅទីនេះ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបានមកដល់បន្ទប់កញ្ចក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានស្នាក់នៅហើយ។ មួយរំពេចនោះ ត្រចៀករបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឮសំឡេងលាន់ក្តាំងៗ ចំហាយដីចាប់ផ្តើមឆួល ដូចដួងចិត្តខ្ញុំពេលនេះអ៊ីចឹង… ចំណែកខ្យល់ក៏ស្រាប់តែបោកបក់មកយ៉ាងខ្លាំង លាយឡំនឹងដំណក់ទឹកភ្លៀង ធ្វើឱ្យខ្ញុំទ្រាំមិនបាន ក៏យកដៃទាំងពីររបស់ខ្ញុំ ទៅចាប់ បង្ហើបបង្អួចបន្តិចម្តងៗ ព្រះអើយ! តំណក់ទឹកភ្លៀងដ៏សែនត្រជាក់ កំពុងតែស្រក់ចុះមកបែកខ្ចាយនៅលើបាតដៃរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំនឹកឃើញដល់សង្សារទី៣ មួយរំពេច…
គ្រាមួយកាលពីអតីត
ជាមួយសំឡេងសើចក្អាកក្អាយ ដៃសង្សារទី៣របស់ខ្ញុំនិងដៃខ្ញុំ លាតត្រដាងត្រងគ្រាប់តំណក់ទឹកភ្លៀង រួចក៏ផ្គុំចូលគ្នាចេញជាដៃតែមួយរួមគ្នា។ ដៃដ៏ត្រជាក់សើមល្អូករបស់គាត់ បានពាល់ថ្ពាល់ខ្ញុំថ្នមៗ ក្លិនដង្ហើមក្តៅឧណ្ហៗសាយភាយរបស់គាត់ ធ្វើឱ្យបេះដូងរបស់ខ្ញុំពុះកញ្ជ្រោលយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននិយាយទៅកាន់គាត់ យ៉ាងមានសេចក្ដីសុខក្នុងចិត្ត និងរវើរវាយថា ៖
“បង! កុំធ្វើចឹងបានអត់? កុំធ្វើឱ្យអូនរឹតតែស្រឡាញ់បងលើសហ្នឹងអី! អូនពិតជាខ្លាច ខ្លាចថ្ងៃណាមួយបងចាកចេញពីអូន ដូចអ្នកមុនៗទៀត!”
“អត់ទុកចិត្តបងមែន! បងស្រលាញ់អូនលើសជីវិតបងទៅទៀត! (គាត់តបមកខ្ញុំវិញដោយមុខមាំ) ជឿបងទៅ! បងនឹងមើលថែអូនរហូត មិនឱ្យអូនរងទឹកភ្នែកដូចអ្នកមុនៗទៀតទេ…”
ស្រមៃដល់ត្រង់នេះស្រាប់តែខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងដោយសារតែសំឡេងរន្ទះបាញ់
“ពុទ្ធោ! អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅតែគ្រាន់តែជាការស្រមៃប៉ុណ្ណោះ! ទីបំផុត វានៅតែជារឿងឈឺចាប់ នៅតែជារឿងកុហកបោកប្រាស់ដដែល ដែលគ្មានទីបញ្ចប់…” (ខ្ញុំឧទានក្នុងចិត្តទាំងសង្វេគក្ដុកក្ដួល បន្ទាប់ពីស្រមៃដល់គ្រាស្នេហ៍មួយកាលពីអតីត)។ ទន្ទឹមនឹងគ្នានោះ បេះដូងរបស់ខ្ញុំ ក៏ចាប់ផ្ដើមលោតញាប់យ៉ាងខ្លាំង គឺប្រៀបដូចជាពេលនៅក្នុងក្ដីស្រមៃដែលស្ថិតក្នុងរង្វង់ដៃសង្សារទី៣របស់ខ្ញុំយ៉ាងដូច្នោះដែរ… តែ… ការលោតញាប់នេះ មិនមែនព្រោះតែឈឺចាប់ សោកស្ដាយ ឬស្រណោះស្ដាយអ្វីនោះទេ… វាជាការបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍នៃការតាំងចិត្តដ៏ខ្លាំងក្លាមួយថា ខ្ញុំត្រូវតែបំភ្លេចរឿងមិនល្អចោលឱ្យអស់ ត្រូវតែមានជីវិតថ្មីមួយដែលល្អជាងមុន និងច្បាស់លាស់បំផុត ដោយមិនត្រូវលិចលង់ក្នុងស្រមោលអតីតកាលដ៏ជូរចត់ទៀតឡើយ។ បន្ទាប់មក ស្របពេលដែលភ្លៀងកំពុងតែបន្តធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំងលាយឡំនឹងសំឡេងផ្គររន្ទះនោះ ខ្ញុំក៏បោះជំហានរត់ចេញទៅខាងក្រៅបន្ទប់ ឈរត្រដាងដៃទាំងពីរ ស្រែកមួយទំហឹងក្រោមតំណក់ទឹកភ្លៀងរាប់រយពាន់លានគ្រាប់នោះថា ៖
“ឱ! តំណក់ទឹកភ្លៀងអើយ! សូមអ្នកជួយលាងជម្រះរឿងមិនល្អដែលធ្លាប់កើតមានក្នុងជីវិតស្នេហាខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានឱ្យរលាយអស់ផង… សូមកុំឱ្យរឿងសៅហ្មងមិនល្អទាំងឡាយ បន្តកើតមានក្នុងចិត្តខ្ញុំបន្តទៀតឱ្យសោះ! ទោះជាពីថ្ងៃនេះទៅ ទោះជាខ្ញុំត្រូវរស់នៅម្នាក់ឯង ក៏ខ្ញុំពេញចិត្តដែរ ឱ្យតែជិវិតរបស់ខ្ញុំមានសេចក្ដីសុខពិតប្រាកដ…”
ភ្លៀងធ្លាក់កាន់តែខ្លាំង សំឡេងផ្គររន្ទះនៅតែបន្លឺឡើងឥតឈប់ ចំណែកខ្ញុំវិញបន្ទាប់ពីស្រែកអស់មួយទំហឹងរួច ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ស្រាលខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង។ លើសពីនេះ តំណក់ទឹកភ្លៀងរយពាន់លាន់គ្រាប់ដែលកំពុងតែស្រក់ចុះមកប៉ះខ្លួនខ្ញុំនេះ ហាក់បីដូចជាកំពុងតែខំប្រឹងលាងជម្រះប្រាណខ្ញុំយ៉ាងដូច្នោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនហាក់ស្បើយក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់មក អារម្មណ៍រំភើបរីករាយក្នុងចិត្ត ក៏និម្មិតឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំជាថ្មី ដែលជាអារម្មណ៍ដ៏រីករាយដែលធ្លាប់កើតមានចំពោះខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង គឺជីវិតដ៏រីករាយ គ្មានមន្ទិល ជីវិតដ៏មានសេចក្ដីសុខ ដែលអារម្មណ៍ដ៏ពិសេសនេះ ខ្ញុំលែងមានក្នុងជីវិតខ្ញុំជាយូរមកហើយ។ ពិតណាស់! ពេលនេះខ្ញុំវិលទៅរកជីវិតរីករាយដូចដើមវិញហើយ ខ្ញុំបំភ្លេចអ្វីៗដែលមិនល្អកន្លងមកបានហើយ ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តណាស់។ ខ្ញុំក៏បន្តឈរស្រែកក្រោមតំណក់ទឹកភ្លៀងរយពាន់លាននោះទៀតថា ៖
“ទីបំផុត! ខ្ញុំធ្វើបានហើយ! ទីបំផុត! ខ្ញុំមានសេរីភាពដូចមុនវិញហើយ! ខ្ញុំនឹងមិនឱ្យភាពឈឺចាប់មករុកកួនក្នុងជីវិតខ្ញុំបន្តទៀតឡើយ” (ខ្ញុំបន្តទាំងញញឹមក្នុងចិត្ត) “ពីថ្ងៃនេះទៅ ខ្ញុំនឹងរស់នៅក្នុងភាពជាខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំត្រូវការអ្វីឱ្យប្រាកដដែរ នោះគឺ ម្នាក់ឯង ព្រោះមានតែការរស់នៅម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ ទើបមិនមាននរណាមកធ្វើឱ្យឈឺចាប់ និងមានសិទ្ធិសេរីភាពពេញលេញក្នុងការរស់នៅ និងអាចធ្វើអ្វីបានដោយគ្មានការបញ្ជានិងគាបសង្កត់ ជាពិសេសអាចធ្វើអ្វីដែលខ្លួនចង់ធ្វើ ដើម្បីបំពេញក្តីស្រមៃដល់ជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយមិនចាំបាច់ពឹងដង្ហើមអ្នកដទៃ… នេះហើយគឺជាខ្ញុំចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ…”
ខ្ញុំរកចម្លើយចេញពីបេះដូងឱ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំហើយ។ ពីពេលនេះទៅ ខ្ញុំសុំត្រឹមតែមានក្រុមគ្រួសារមួយដ៏កក់ក្តៅ មិត្តៗដែលល្អស្មោះត្រង់ ដែលរង់ចាំផ្តល់កម្លាំងចិត្ត និងក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធឱ្យខ្ញុំទៅបានហើយ មិនប្រាថ្នាអ្វីឱ្យលើសហ្នឹងទៀតទេ… ខ្ញុំនឹងប្រឹងប្រែងធ្វើការងារឱ្យបានល្អបំផុត ធ្វើឱ្យជោគជ័យ ដើម្បីបំពេញក្ដីស្រមៃរបស់ខ្លួនឱ្យឆាប់ដល់គោលដៅ ដែលចង់មានផ្ទះតូចល្មមដ៏ស្រស់ស្អាតគួរឱ្យចង់រស់នៅមួយ ជាមួយនឹងកូនហាងកាហ្វេមួយ ដែលមានបណ្ណាល័យតូចមួយពោរពេញទៅដោយសៀវភៅល្អដែលអាចផ្ដល់ជាចំណេះដឹងដល់អ្នកអាន ដែលមកផឹកកាហ្វេរបស់ខ្ញុំបាន។
ជាចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បង្ហាញជាសារអប់រំមួយទៅអ្នកទាំងអស់គ្នាទាក់ទងនឹងជីវិតស្នេហាប៉ុណ្ណោះ គឺមិនមានអ្វីលើសនឹងទៀតទេ… ចូរប្រើពេលវេលានៃជីវិតឱ្យមានតម្លៃ… និងធ្វើតែអ្វីដែលនាំឱ្យខ្លួនរីកចម្រើនបានហើយ… ពេលខ្លះការរស់នៅម្នាក់ឯងវាឯកាបន្តិចមែន តែវាក៏ប្រសើរជាងរស់នៅមានគ្នាតែឈឺចាប់ដែរ… ជីវិតសំខាន់បំផុត គឺភាពរីករាយ ដែលពោរពេញដោយសេរីភាពពេញលេញ អាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានដោយគ្មានសម្ពាធ។ ពីនាងខ្ញុំ អ្នកនិពន្ធ មន្ត សុមនា ។ សូមអរគុណ៕
ចប់ដោយបរិបូណ៌
តើអ្នកនិពន្ធ មន្ត សុមនា ជានរណា?
អ្នកនិពន្ធ មន្ត សុមនា ដែលជាម្ចាស់ស្នាដៃរឿងខ្លីបែបអប់រំខាងលើ ជាអ្នកនិពន្ធជំនាន់ថ្មីមួយរូប ដែលទើបនឹងបញ្ចេញស្នាដៃផ្នែករឿងខ្លីប្រភេទនេះជាលើកទី១ក្នុងវិធីតែងនិពន្ធរបស់ខ្លួន។ លើសពីនេះ មន្ត សុមនា គ្រាន់តែជានាមប៉ាកកាដែលអ្នកនិពន្ធប្រើក្នុងស្នាដៃតែងនិពន្ធរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនមែនជាឈ្មោះពិតរបស់អ្នកនិពន្ធឡើយ។ មែនទែនទៅ! “គេហទំព័រអ្នកនិពន្ធកម្ពុជា” ចង់បង្ហាញឈ្មោះពិតតែឱ្យប្រិយមិត្តស្គាល់តែម្ដង តែដោយមានការសំណូមពរពីអ្នកនិពន្ធ ក្នុងន័យដើម្បីធ្វើឱ្យប្រិយមិត្តចាប់អារម្មណ៍ចង់តាមដាននូវស្នាដៃក្រោយៗទៀត ទើបអ្នកនិពន្ធសម្រេចដាក់នាមប៉ាកកាសិន ដោយមិនទាន់បង្ហាញនាមពិតឱ្យស្គាល់ឡើយ ហើយគេហទំព័រក៏សង្ឃឹមផងដែរថា ប្រិយមិត្តទាំងឡាយនឹងបើកចិត្តទទួលយក និងរង់ចាំតាមដានស្នាដៃក្រោយៗរបស់អ្នកនិពន្ធបន្តទៀត ព្រោះនៅស្នាដៃបន្ទាប់ អ្នកនិពន្ធ មន្ត សុមនា នឹងបង្ហាញឈ្មោះ ក៏ដូចជារូបពិតរបស់ខ្លួន ឱ្យប្រិយមិត្តទាំងអស់គ្នាស្គាល់ហើយ។ សូមអរគុណ៕
អត្ថបទបន្ថែម ៖ ពុទ្ធិពង្ស / រូបភាព ៖ មន្ត សុមនា / រក្សាសិទ្ធិដោយ ៖ cambowriter.com
