មកដឹងពីប្រវត្តិស្នេហាដ៏អស្ចារ្យ! របស់ កញ្ញា សែត ហត្ថា និង លោក ឡាំ លីម មុនឈានដល់ពិធីភ្ជាប់ពាក្យជាមួយគ្នាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល!
- July 4th, 2020
បេះដូងពីរដែលមានពណ៌ខុសគ្នា មុខជាមិនអាចច្របាច់បញ្ចូលគ្នាជាបេះដូងតែមួយបានឡើយ ហើយស្នេហាពិតមួយដែលអាចកើតឡើងទៅបាន លុះត្រាតែស្នេហានោះ ជាស្នេហាដែលកើតចេញពីចិត្តនិងចិត្ត និងមានការព្រមព្រៀងរវាងបេះដូងនិងបេះដូង ដោយគ្មានការបង្ខិតបង្ខំ ទើបអាចទៅរួច។ តែនេះ គ្រាន់តែជាការយល់ឃើញមួយរបស់ “គេហទំព័រអ្នកនិពន្ធកម្ពុជា” ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះហេតុផលនៃសេចក្ដីស្នេហាមានច្រើនណាស់ ទៅតាមសាច់រឿងនីមួយៗនៃសមីខ្លួនស្នេហានោះ។ ជាក់ស្ដែងប្រៀបដូចជាសេចក្ដីស្នេហារបស់អ្នកនិពន្ធកម្ពុជាល្បីៗពីររូបគឺ លោក ឡាំ លីម និង កញ្ញា សែត ហត្ថា ហៅ “កូនចាបមាស” ដែលទើបតែភ្ជាប់ពាក្យជាមួយគ្នាថ្មីៗនេះយ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមែនសុខៗស្រាប់តែស្រឡាញ់គ្នារហូតឈានដល់ការភ្ជាប់ពាក្យបែបនេះនោះឡើយ នេះក៏ព្រោះតែអ្នកទាំងពីរមានហេតុផលពិសេសអ្វីមួយនោះឯង ទើបអាចដល់ថ្នាក់សម្រេចចិត្តស្រឡាញ់និងភ្ជាប់ពាក្យជាមួយគ្នាបែបនេះ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាដើមហេតុនៃសេចក្ដីស្នេហារវាងអ្នកទាំងពីរ? ដើម្បីបានជ្រាបច្បាស់ សូមលោកអ្នកបន្តតាមដានពីប្រវត្តិស្នេហារបស់អ្នកទាំងពីរដូចតទៅ តាមរយៈការរៀបរាប់ទាំងស្រុងដោយ កញ្ញា សែត ហត្ថា ទាក់ទងពីប្រវត្តិស្នេហាខ្លួនជាមួយ លោក ឡាំ លីម ដែលទើបតែក្លាយជាគូដណ្ដឹងរបស់ខ្លួនថ្មីៗនោះ…
កញ្ញា សែត ហត្ថា និង លោក ឡាំ លីម អ្នកនិពន្ធល្បីៗទាំងពីររូប ក្នុងថ្ងៃនៃពិធីភ្ជាប់ពាក្យ
កញ្ញា សែត ហត្ថា ៖ រឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងកន្លងមកនេះ មិនថានៅក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ឬក៏រឿងការងារ និងការបង្កើតទំនាក់ទំនងផ្សេងៗ គឺវាមានភាពប្រទាក់ក្រឡាគ្នាឥតដាច់ ហើយក្នុងនោះក៏មានរឿងខ្លះ វាជារឿងដែលខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា “អាចកើតមានឡើងនៅក្នុងជីវិតពិត” នោះឡើយ។ ជាក់ស្ដែងដូចរឿងរ៉ាវស្នេហាមួយនេះជាដើម ខ្ញុំស្ទើរតែពុំហ៊ាននិយាយទេ ព្រោះវាហាក់ដូចជាស្រដៀងទៅនឹងរឿងព្រេងនិទានមួយ ដែលត្រូវបាននិពន្ធឡើងដូច្នោះដែរ។ នៅអំឡុងឆ្នាំ២០១០ (រយៈពេល១០ឆ្នាំមុន បើយើងគិតថយក្រោយដោយរាប់ពីឆ្នាំ២០២០នេះ) យើងពុំទាន់ប្រើប្រាស់បណ្ដាញទំនាក់ទំនងទំនើបដែលអាចស្គាល់ ឬទាក់ទងគ្នាទូលំទូលាយនៅឡើយទេ។ ដោយហោចទៅ សូម្បីតែទូរសព្ទដៃតូចមួយ ក៏ខ្ញុំពុំទាន់មានប្រើប្រាស់ផង ហើយម្យ៉ាងក្នុងជីវិតរស់នៅជាក់ស្ដែងនាពេលនោះ គឺវាពិបាកណាស់ទៅហើយ តើយើងមានពេលឯណា ដើម្បីចំណាយលើទំនាក់ទំនងដែលនៅសែនឆ្ងាយពីខ្លួនយើងនោះ?
ដោយសង្ខេប ក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំកំពុងតែជួបនូវស្ថានភាពលំបាកបំផុតក្នុងជីវិត គ្រានោះខ្ញុំធ្លាប់គិតចង់បញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួនឯងចោល ប៉ុន្តែវាមានអ្វីម្យ៉ាងដែលបានដាស់ខ្ញុំពីសភាពទ្រុឌទ្រោមផ្លូវចិត្តនោះឱ្យត្រឡប់ជាមានពន្លឺភ្លឺច្បាស់ម្ដងបន្ដិចៗ។ ខ្ញុំនៅចាំបានយ៉ាងច្បាស់ពីទិដ្ឋភាពនាពេលនោះ វាគឺជាដើមរដូវវស្សាក្នុងគ្រានោះ ហើយវាប្រៀបបាននឹងពេលវេលាមួយដែលបានជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ខ្ញុំ ព្រោះវាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំបន្តរស់នៅដោយសេចក្ដីសង្ឃឹមមួយ ដែលលេចចេញជារូបរាងច្បាស់លាស់ឡើងៗ។ ក្រោយភ្លៀងធ្លាក់ប៉ុន្មានមេ វាក៏បានធ្វើឱ្យមានទឹកដក់តាមថ្លុក ត្រពាំង ហើយធម្មជាតិដែលស្វិតស្រពោនដោយកម្ដៅព្រះអាទិត្យ ក៏ប្រែជាមានសភាពបៃតងស្រស់ត្រកាល។ កង្កែប ក្អាត់ និងសត្វចង្រិតតែងតែបញ្ចេញសូរសៀងឥតដាច់ ធ្វើឱ្យស្រុកស្រែដ៏ខ្សោះកក្រោះរបស់យើង ប្រែជាអឺងកងដោយសូរសព្ទបំពេនៃពពួកសត្វទាំងអស់នេះ។
ខ្ញុំជាមនុស្សដែលឥតចូលចិត្តសភាពអ៊ូរអនៃការជួបជុំសប្បាយទេ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំតែងតែបានចំណាយពេលវេលាស្ងប់ស្ងាត់នៅក្បែរធម្មជាតិ និងនៅជាមួយខ្លួនឯង ជាពិសេសពេលដែលមានភាពស្មុគស្មាញក្នុងចិត្ត។ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំបានចោទជាសំណួរជាច្រើននៅក្នុងគ្រានោះ ខ្ញុំក៏បានឮសំឡេងឆ្លើយត្រលប់មកវិញពីបុរសម្នាក់ ហើយចម្លើយនោះ គឺសុទ្ធតែជាចម្លើយដែលបញ្ចប់ដោយសញ្ញាសួរ (?) ទាំងអស់។ ខ្ញុំបានមើលឃើញពីសភាពដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៃម្ចាស់សំឡេង ហើយបានឮកាន់តែច្បាស់នូវសំឡេងដែលគ្មាននរណាផ្សេងអាចឮបាន។ មានសំណួរជាច្រើនដែលខ្ញុំបានសួរទៅម្ចាស់សំឡេងនោះ “តើខ្ញុំត្រូវរស់នៅដើម្បីអ្វី?” ចម្លើយដែលខ្ញុំទទួលបាន គឺ “ចុះប្រសិនបើស្លាប់ តើអ្នកត្រូវស្លាប់ដើម្បីអ្វីដែរ?” “តើយល់យ៉ាងណាដែរ ប្រសិនបើខ្ញុំសម្រេចចិត្តបែបនេះ?”
ខ្ញុំតែងតែសួរនៅពេលដែលខ្ញុំមិនច្បាស់ចំពោះការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំលើរឿងណាមួយ។
ក្នុងសភាពដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៃបុរសម្នាក់ ដែលអង្គុយដោយយកទ្រនាប់ជើងទ្រាប់គូទ ស្លៀកខោជើងវែង ពាក់អាវមូរដៃ បានឆ្លើយមកវិញថា “តើបញ្ហាពិតប្រាកដរបស់យើង នៅត្រង់ការណ៍ដែលមាននរណាម្នាក់មកប្រាប់យើងថា ‘ខ្ញុំយល់ស្របជាមួយនឹងគំនិតដ៏អស្ចារ្យរបស់អ្នក ឬខ្ញុំមិនគិតថាវាល្អទេ អ្នកគួរតែធ្វើបែបនេះវិញ អ៊ីចឹងងឬ?’ ។ ជីវិតជាការទទួលខុសត្រូវ ប្រសិនបើយើងសម្រេចចិត្តមិនត្រូវទេ យើងត្រូវក្លាហានទទួលខុស ហើយកែប្រែ។ រួចប្រសិនបើកាលណាយើងសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវ ធ្វើត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវបន្តការប្រុងប្រយ័ត្នដោយមិនធ្វេសប្រហែស មិនជោរ ឈ្លក់នឹងភាពត្រឹមត្រូវនោះពេក”។
ចាប់ពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានគិតថា “ជីវិតរបស់ខ្ញុំមានទីប្រឹក្សាដ៏ល្អម្នាក់ ដែលនៅចាំផ្ដល់យោបល់”។ រឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់បុរសស្ងៀមស្ងាត់ម្នាក់នោះ គឺមិនដែលសួរសំណួរថា “តើអ្នកមានរឿងអ្វី?” ប៉ុន្តែ គាត់តែងតែបានដឹងថា “តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង ហើយតើវាត្រូវដោះស្រាយ ឬឆ្លើយតបដោយរបៀបណា?”។ បុរសអ្នកផ្ដល់ចម្លើយ គឺប្រៀបដូចជាពន្លឺមួយដែលតែងតែទៅតាមខ្ញុំជានិច្ច។ ពេលថ្ងៃប្រៀបដូចជាព្រះអាទិត្យដ៏ភ្លឺច្បាស់ ហើយពេលរាត្រីប្រៀបដូចជាព្រះចន្ទនាយប់ពេញបូរមី ដែលថាទោះបីជារូបកាយខ្ញុំបានទៅដល់ផ្នែកណាមួយលើផែនដីនេះ ក៏ខ្ញុំនៅតែអាចមើលឃើញជានិច្ច។ ខ្ញុំពុំដែលបាននិយាយរឿងទាំងនោះប្រាប់នរណាម្នាក់ទេ សូម្បីតែម្ដាយឪពុករបស់ខ្ញុំ ឬមិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ព្រោះក្នុងចិត្តខ្ញុំចេះតែគិតថា “បើគ្រប់គ្នាបានដឹង ម្ល៉េះសមគេនឹងគិតថាខ្ញុំនេះជាមនុស្សឆ្កួតហើយ”។ ខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ថា “តើមានមនុស្សបែបនេះមែន ឬអត់នៅលើលោកនេះ? ឬមួយក៏មានតែព្រលឹងដូចដែលខ្ញុំបានជួប?” ខ្ញុំបានគិតបន្តទៀតថា “ទោះបីមានពិត ឬមិនមានក៏ដោយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសំណាងល្អណាស់ដែលបានជួប សូម្បីតែជារូបដែលគ្មានរូប សំឡេងដែលគ្មានសំឡេង ហើយយើងក៏ប្រែជាអ្នកដែលអាចយល់ពីគ្នា សូម្បីតែយើងមិននិយាយគ្នា”។
ជីវិតខ្ញុំរស់នៅតែក្នុងសុបិន ហើយទោះជាស្ថានភាពពិតវាលំបាកយ៉ាប់យ៉ឺនដល់កម្រិតណា ប៉ុន្តែក្នុងសុបិននៅតែមានដើមនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលចាក់ឫសយ៉ាងរឹងមាំបំផុត។
៧ឆ្នាំក្រោយមក វាជារឿងដែលពិបាកនឹងឱ្យខ្ញុំជឿ ហើយក៏ពិបាកនឹងឱ្យខ្ញុំបង្ហាញប្រាប់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំទៅកាន់មនុស្សផ្សេងដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃមួយនាខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១៧ ខ្ញុំបានឃើញមិត្តម្នាក់ចែករំលែកអត្ថបទរបស់គាត់នៅលើបណ្ដាញសង្គម។ វាជារឿងចៃដន្យមួយ ដែលថានៅថ្ងៃនោះខ្ញុំបានជួបមិត្តម្នាក់ ហើយនិយាយពីប្រធានបទនេះជាមួយគ្នា។ ស្រាប់តែយប់ឡើង ខ្ញុំក៏បានឃើញអត្ថបទនេះត្រូវបានសរសេរដោយបុរសស្ងៀមស្ងាត់ម្នាក់ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់តែក្នុងសុបិន។ ខ្ញុំរំភើបចិត្តឥតឧបមា ហើយក៏មិនដឹងនិយាយបែបណាទេ។ ខ្ញុំបានចុចចូលដើម្បីមើលឈ្មោះ និងមុខមាត់របស់ម្ចាស់សំណេរឱ្យច្បាស់។ ពេលឃើញមុខគាត់ និងឃើញអាវដែលគាត់ពាក់ (រូបថតនៅក្នុង Profile Facebook) ខ្ញុំញ័រដៃទទ្រើក ហើយក៏បិទទូរសព្ទទៅវិញ។ ខ្ញុំដើរចុះឡើង ហើយក្ដិចដៃខ្លួនឯង។ ខ្ញុំពុំមែនយល់សប្ដិទេ ព្រោះម្ចាស់សំឡេងដែលគ្មានសំឡេង ម្ចាស់រូបដែលគ្មានរូប ការពិតគឺមានជីវិតរស់នៅលើផែនដីនេះជាមួយខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានចូលទៅមើលអត្ថបទសំណរទាំងអស់របស់គាត់ គឺមើលតាំងពីឆ្នាំ២០១៤ រហូតដល់ឆ្នាំ២០១៧ ដោយអានគ្រប់អត្ថបទទាំងអស់ដែលគាត់បានសរសេរចែករំលែក។
ជាធម្មតា ខ្ញុំពុំដែលសូវស្នើសុំធ្វើជាមិត្តនឹងនរណានៅលើបណ្ដាញសង្គមទេ ហើយខ្ញុំក៏ពុំបានស្នើសុំគាត់ជាមិត្តដែរ គ្រាន់តែចូលទៅអានដោយពុំឱ្យគាត់ដឹង។ រំលងបានប្រហែលកន្លះខែ ខ្ញុំក៏ដាច់ចិត្តស្នើសុំគាត់ធ្វើជាមិត្តនឹងគ្នា ហើយគាត់ក៏ទទួលភ្លាម ព្រមទាំងបានសរសេរសារអរគុណសម្រាប់ការស្នើសុំធ្វើជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ពីរខែក្រោយមក មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច នៅយប់មួយនោះពេលខ្ញុំប្រាស់ខ្លួនគេងលក់មួយភាំង ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់មកវិញទាំងកណ្ដាលអធ្រាត្រ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា បើខ្ញុំគេងទៅវិញ ខ្ញុំនឹងមិនអាចក្រោកឡើងម្ដងទៀតបានទេ។ វាហាក់មានសំឡេងមួយនិយាយឡើងថា “ប្រសិនអ្នកមានរឿងអ្វីដែលចង់ធ្វើ ហើយអ្នកនៅមិនទាន់បានធ្វើទេ ចូរអ្នកធ្វើវាចុះ!”។
ខ្ញុំនឹកមិនឃើញទេ ដ្បិតថាពេលនោះស្ថានភាពជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលកំពុងរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ កំពុងតែលំបាកខ្លាំង។ មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច ខ្ញុំស្រាប់តែសម្រេចចិត្តក្រោកពីដំណេក ហើយបើកកុំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំនៅម៉ោង១យប់។ យប់នោះ គឺយប់ថ្ងៃទី២៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៧។ ខ្ញុំអង្គុយសរសេរសារមួយ ហើយទម្រាំតែដាច់ចិត្តចុចផ្ញើទៅ ខ្ញុំត្រូវលុបវាចោលជាច្រើនដង។ ចុងក្រោយ ខ្ញុំដាច់ចិត្តអត់ដង្ហើម ហើយចុចបញ្ជូនសារនោះទៅម្ចាស់ចម្លើយ។ អត្ថន័យនៃសារនោះខ្ញុំគ្រាន់តែបានប្រាប់ថា “ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់!” ហើយនៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅគ្រានោះ គឺទទេធេង។ ខ្ញុំហាក់គិតថា ឆាកជីវិតនេះវាខ្លីណាស់ ខ្លីរហូតដល់មិនអាចឱ្យយើងមានពេលគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលខ្លួនប៉ងប្រាថ្នាចង់ធ្វើនោះឡើយ។
រាត្រីនោះ ខ្ញុំគេងមិនលក់ទល់ភ្លឺ។ មានសំណួរជាច្រើនអណ្ដែតឡើងមកបន្តបន្ទាប់ ហើយក៏មានចម្លើយជាច្រើនដែលបានឆ្លើយតប។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពេលរាត្រីបានកន្លងទៅ ហើយព្រះអាទិត្យក៏រះឡើងដូចថ្ងៃធម្មតា។ ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេក ហើយក៏បើកសារមើល។ អ្វីដែលខ្ញុំខ្លាចបំផុត មិនមែនខ្លាចចម្លើយអវិជ្ជមាន ឬចម្លើយវិជ្ជមានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្លាចលែងមានឱកាសបានស្គាល់មនុស្សល្អដូចគាត់។ ប៉ុន្តែនាគ្រានោះ ខ្ញុំក៏បានគិតឃើញរឿងមួយគឺ ចាត់ទុកថានោះជាការពិសោធមួយ ពីព្រោះខ្ញុំបានស្គាល់គាត់ច្បាស់ណាស់នៅក្នុងសុបិន ហើយប្រសិនបើគាត់នៅក្នុងជីវិតពិត គឺខុសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានស្គាល់នាគ្រាកន្លងទៅ នោះចាត់ទុកថាមិនមែនជាគាត់ទៅចុះ។ ខ្ញុំនឹងពុំមានរឿងខកបំណងអ្វីទេ ព្រោះធម្មតា ខ្ញុំក៏បានរស់នៅជាមួយទីប្រឹក្សាដ៏ពូកែម្នាក់រហូតមកហើយ។ សារឆ្លើយតបដែលខ្ញុំទទួលបានពីគាត់គឺ “បាទ! សូមអរគុណណា៎! កុំគិតច្រើន តែសូមបន្តប្រឹងប្រែង។ ពេលវេលាដែលនៅសេសសល់ទាំងប៉ុន្មានក្នុងជីវិតខ្ញុំ គឺខ្ញុំចង់រៀន”។ នេះជាសារតែពីរបន្ទាត់គត់ដែលខ្ញុំទទួលបានពីម្ចាស់ចម្លើយ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏ទទួលអារម្មណ៍ថា នេះជាចម្លើយបដិសេធដ៏គួរសមបំផុត។ ខ្ញុំឆ្លើយតបត្រលប់ទៅវិញដោយពាក្យអរគុណ ហើយជូនពរសំណាងល្អ។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ថាខ្មាស ឬក៏ចង់ចាកចេញមិនទទួលយកការពិតនោះទេ។ វាដូចជារឿងកំប្លែងមួយសម្រាប់ជីវិត។ តើនរណាដែលនឹងមកស្រឡាញ់យើងទាំងដែលមិនធ្លាប់បានចួបយើង និយាយគ្នាខាងក្រៅមួយម៉ាត់នោះ? មិនដឹងថា “តើការរស់នៅរបស់យើងបែបណា? តើយើងមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងម៉េចខ្លះជាមួយអ្នកដទៃ? តើយើងមានអត្តចរិតបែបណា? ចូលចិត្តជីវិតរស់នៅបែបណា? តើយើងតែងតែប្រើវិធីដោះស្រាយបញ្ហាតាមរបៀបណា? មានការអត់ធ្មត់ខ្ពស់កម្រិតណា? មានការតស៊ូក្នុងជីវិតយ៉ាងម៉េច?” និយាយជារួម ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំស្គាល់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏គិតថាគាត់នឹងស្គាល់ខ្ញុំដូចគ្នា ប៉ុន្តែនោះវាប្រហែលជាមិនពិតទេ។
ខ្ញុំចាំបានថា “យើងជួបគ្នាដំបូងនៅថ្ងៃទី២១ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៧ ហើយគាត់បានជូនខ្ញុំទៅលេងប្រាសាទអង្គរវត្តជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិផ្សេងទៀត។ ថ្ងៃនោះ យើងបានថតរូបបីសន្លឹកជាមួយគ្នា។ ក្រោយៗមកទៀត យើងបានបញ្ឈប់ការនិយាយពីរឿងនោះ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយពីរឿងការងារ។ រាល់ពេលដែលយើងជួបគ្នា យើងតែងតែមានរឿងនិយាយ ប៉ុន្តែនោះសុទ្ធតែជារឿងមានប្រយោជន៍ដែលទាក់ទងនឹងជីវិតការងារ។ ទោះយើងមិនមានទំនាក់ទំនងក្នុងន័យស្នេហា ប៉ុន្តែខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលគាត់បានចំណាយពេលពិភាក្សារឿងការងារច្រើនបំផុត។ យើងមិនដែលចេះទាស់សម្ដីគ្នាទេ តាំងពីស្គាល់គ្នានៅថ្ងៃដំបូង។ គាត់ជាមនុស្សគួរសម មានការគោរពឱ្យតម្លៃស្មើចុងស្មើដើម មិនថាចំពោះនរណាក៏ដោយ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តជានិច្ច ហើយខ្ញុំតែងតែនិយាយថា “ខ្ញុំអរគុណដែលនៅលើលោកនេះមានវត្តមានមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់កំពុងស្ថិតនៅ និងរស់នៅដោយសុខសប្បាយ ថ្វីបើមិនមែននៅជិតគ្នា។ ប៉ុន្តែ យើងកំពុងរស់នៅក្រោមដំបូលមេឃតែមួយ លើផែនដីតែមួយ បានឃើញថ្ងៃរះ និងលិចដូចគ្នា ថែមទាំងបានគយគន់ដួងព្រះចន្ទនាពេលរាត្រីដូចគ្នា ជាពិសេសយើងអាចមានឱកាសបានដឹងសុខទុក្ខគ្នា ហើយថែមទាំងបានធ្វើការងារសង្គមជាច្រើនរួមគ្នា។ ទាំងនេះជាក្ដីអំណរដ៏ច្រើនចំពោះខ្ញុំ!”។
រួចពីនោះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំស្ទើរគ្រប់គ្នាបានដឹង គឺដឹងថាខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ ដឹងថាខ្ញុំត្រូវគាត់បដិសេធមិនស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែផ្ដល់ការគាំទ្រ និងលើកទឹកចិត្តចំពោះខ្ញុំ។ មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច ខ្ញុំចេះតែស្រមៃថា ថ្ងៃណាមួយគាត់នឹងសួរសំណួរនេះមកខ្ញុំ គឺសួរថា “តើខ្ញុំនៅស្រឡាញ់គាត់ដូចមុនទេ?” ហើយពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំនឹងឆ្លើយតបទៅវិញបែបនេះ គឺឆ្លើយថា “ខ្ញុំតែងតែស្រឡាញ់គាត់រហូតមក ហើយក៏នឹងស្រឡាញ់តែគាត់រហូតតទៅ!”។ យូរៗទៅ មិត្តភក្ដិដែលតែងតែគាំទ្រខ្ញុំខ្លះ ក៏ប្រែជាមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមជំនួសខ្ញុំ ហើយអ្នកខ្លះក៏ប្រាប់ថា “បោះបង់ចោលការរង់ចាំទៅ ហើយត្រលប់មកបើកចិត្តទទួលអ្នកណាផ្សេងដែលគេស្រឡាញ់យើងវិញល្អជាង!”។ ដោយស្មោះត្រង់ទៅ គឺខ្ញុំពុំដែលតាំងចិត្តថារង់ចាំគាត់ទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែស្រឡាញ់គាត់ ហើយក្នុងចិត្តស្រឡាញ់នេះ ខ្ញុំពុំបានអន្ទះអន្ទែង ឬអន្ទះសានឹងការរង់ចាំភាពសមបំណងអ្វីឡើយ។ ក្នុងជម្រៅចិត្តខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថា ខ្ញុំអាចយល់ពីគាត់បានច្រើន ដ្បិតថាខ្ញុំបានយល់ពីគាត់តាំងពីខ្ញុំពុំបានស្គាល់រូបពិតរបស់គាត់ ហើយខ្ញុំគិតថាបើខ្ញុំនៅជិតគាត់ ខ្ញុំនឹងមានឱកាសបានរួមចំណែកលើការងារខ្លះរបស់គាត់ តាមដែលខ្ញុំអាចជួយគាត់បាន តែបើមិនបាននៅជិតគាត់ទេ ក៏មិនថ្វី។ ទោះក្នុងជីវិតពិតខ្ញុំមានគាត់ ឬពុំមានគាត់ ក៏ខ្ញុំបានស្កប់ស្កល់នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងការលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទទួលបាននៅក្នុងក្ដីសុបិនជាយូរមកហើយ។ ខ្ញុំតែងនិយាយថា “បើយើងពិតជាស្រឡាញ់ផ្កា ចូរយើងកុំដកផ្កាចោល ឬឈប់មើលថែវា ព្រោះតែវាយឺតក្នុងការចេញផ្កា ឬក៏មិនអាចមានផ្កា!”។
ទីបំផុត នៅថ្ងៃមួយគឺថ្ងៃទី០៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ រឿងដែលខ្ញុំស្រមៃក៏បានក្លាយជាការពិត។ បរិយាកាសពេលល្ងាចថ្ងៃលិច នៅវាលស្រែរដូវប្រាំង យើងអង្គុយលើជញ្ជ្រាំងមើលសត្វហើរចូលទ្រនំ។ គាត់បានសួរសំណួរមកខ្ញុំ ហើយនោះជាសំណួរដែលខ្ញុំតែងតែស្រមៃថាវានឹងកើតឡើង។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បានឆ្លើយនូវសំណួរដូចគ្នាដែលខ្ញុំតែងតែចង់ឆ្លើយប្រាប់គាត់។ សម្ដីគាត់ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចងចាំ ហើយរំភើបរហូតមកនោះគឺ “ស្នេហាប្រៀបដូចជាការពិសោធមួយអ៊ីចឹង បើយើងឆ្លងកាត់វាមិនបានដោយភាពស្មោះត្រង់ និងចិត្តអំណត់អត់ធ្មត់ទេ យើងក៏មិនសមនឹងទទួលបានស្នេហាពិតមួយដែរ។ មាននារីជាច្រើនដែលធ្លាក់ទៅក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍របស់បុរស ដោយសារតែនាងបានឃើញភាពហ៊ឺហារ ឃើញទ្រព្យ ឃើញចំណេះដឹង កិត្តិយស… ប៉ុន្តែ នារីម្នាក់ដែលតែងតែនៅទីនោះ ហើយធ្វើជាចំណែកមួយនៃរឿងដែលបុរសនោះឆ្លងកាត់ គឺមានតែម្ដាយរបស់បុរសនោះប៉ុណ្ណោះ! រួចចំពោះនារីដែលមានទឹកចិត្តស្រដៀងនឹងម្ដាយរបស់បុរសនោះ គឺកម្រនឹងមានណាស់!”។
នេះហើយជាប្រវត្តិនៃសេចក្ដីស្នេហាដ៏អស្ចារ្យរបស់កញ្ញា សែត ហត្ថា និង លោក ឡាំ លីម ដែលស្ដាប់ទៅគឺពិតជាដូចរឿងព្រេងនិទានពិតប្រាកដមែន ដែលរឿងរ៉ាវនៃសេចក្ដីស្នេហាបែបនេះ ពិតជាកម្រនឹងកើតមានណាស់នៅលើលោកយើងនេះ… តែទោះជាយ៉ាងណា នេះក៏ជាសេចក្ដីសេ្នហាដ៏ពិតប្រាកដមួយទៅហើយ ហើយថែមទាំងជាដ៏គួរឱ្យរំភើប ស្ងើចសរសើរបំផុតមួយទៀតផងបន្ទាប់ពីបានដឹងរួច។ ចំណែកខាងក្រោមនេះ គឺជាកម្រងរូបថមួយចំនួននៃពិធីភ្ជាប់ពាក្យរបស់អ្នកនិពន្ធល្បីៗទាំងពីរ បែបប្រពៃណីខ្មែរ ដែលគេហទំព័រយើងខ្ញុំសុំសិទ្ធិបង្ហាញឱ្យប្រិយមិត្តបានឃើញ។
“គេហទំព័រអ្នកនិពន្ធកម្ពុជា” សូមបញ្ជាក់ថា ខាងលើគឺជាប្រវត្តិស្នេហាដ៏អស្ចារ្យរបស់ កញ្ញា សែត ហត្ថា ហៅ “កូនចាបមាស” និង លោក ឡាំ លីម មុនពេលឈានដល់ពិធីភ្ជាប់ពាក្យជាមួយគ្នាកាល ថ្ងៃសុក្រ ទី២៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០ ប៉ុន្មានថ្ងៃថ្មីៗនេះ នៅស្រុកក្រគរ ខេត្តពោធិ៍សាត់ (ទឹកដីកំណើតរបស់កញ្ញា សែត ហត្ថា) ដែលការភ្ជាប់ពាក្យរបស់អ្នកទាំងពីរនេះ បានធ្វើឱ្យមហាជន ជាពិសេសអ្នកប្រិយមិត្តអ្នកគាំទ្ររបស់អ្នកទាំងពីរមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះសុទ្ធតែអ្នកនិពន្ធដែលជា Idol ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេម្នាក់ៗទាំងអស់។ ដូច្នេះ មុននឹងបញ្ចប់អត្ថបទនេះ គេហទំព័រយើងខ្ញុំមានតែពាក្យជូនពរឱ្យអ្នកនិពន្ធកម្ពុជារបស់យើងទាំងពីរ កាន់តែស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នា និងឆាប់ចូលរោងជ័យឆាប់ៗប៉ុណ្ណោះ។ សូមអរគុណ៕
អត្ថបទ ៖ ពុទ្ធិពង្ស / រូបភាព ៖ ឡាំ លីម និង សែត ហត្ថា / រក្សាសិទ្ធិ ៖ cambowriter.com
